Çalışmayı Sevmiyorum!!!

Herkes sever çalışmayı aslında ama evvela; sevdiği işi yapması lazım insanın, mutlu olmak adına. Peki gerçekten mutlu musun? Nadir görülür sabahın kör saatinde uyanıp da işine yahut okuluna aşk ile sevgi ile koşarak giden bir insan.. Gelin görün ki biz sevmiyoruz azizim, işkence geliyor bize; sıcak yatağı, uzun uzun yapılan kahvaltıyı, sayfa sayfa okuduğumuz günlük gazeteyi yüz üstü bırakıp işe, okula gitmek... Neden? Çünkü mutsuzuz Bir çoğumuz memnun değiliz bulunduğumuz konumdan.

Biz kendi kararlarımızı veremedik çünkü. Lise seçiminde, üniversite seçiminde ve haliyle iş seçiminde ve ben de o mutsuz insanlardan biriyim acı ki... Küçüktüm şu anda bulunduğum bölüme itelediler tam manasıyla , "Hadi sen yaparsın aslansın kaplansın" falan fişmekan ağzımı açıp da neyi ben yaparım bile diyemedim, çaresiz kabullendim. Çünkü sen ne istiyorsun diye soran olmadı bana, sorsalardı belki hayallerimden bahsederdim ben de. İşin içine bir defa girince dönüşü de pek mümkün olmuyor ne yazık ki.. Puanlarının seni götürdüğü yere doğru sürüklenip gidiyorsun.. Bu sefer ne iyi notların oluyor ne de iyi işler çıkarıyorsun ortaya.. Sistemin yarattığı mutsuz kalifiye elemanlar olarak yetişiyoruz.

Demem o ki; bırakın çocuklar kendi seçimini kendi yapsın neyle mutlu oluyorsa, ne konuda yetenekliyse, hayalleri ne üzerineyse onu seçsin.. Yazar olmak isteyen çocuğu meslek lisesine itip sen çizim yap demeyin Aşçı olma hayalleri olan çocuğa hayır sen avukat olacaksın demeyin. Bırakın egolarınız biraz sönük kalsın "Benim çocuğum bu yıl doktor oluyor" demeyin de "Benim çocuğum çok mutlu" deyin bu hepsinden üstün inanın. Mutlu insan üretir, girişken olur elbet iş bulur kendine ama mutsuz bir modelistin mutsuz bir avukatın ya da mutsuz bir mühendisin geri dönüşü olmuyor.

Bırakın ki sabahları aşk ile uyansınlar, ben çalışmayı seviyorum desinler, koşarak gitsinler işe, okula ve özünde gerçekten mutlu insanlar olsunlar, biz olamadık onlar olsunlar :) :) Büşra Kocaoğlu